Verbum

разлогі, ✂.

Шырокі, з вялікаю кронай, раскідзісты.

• Р. дуб.

|| наз. разлогасць, ✂.

разложысты, ✂.

1. Развесісты, раскідзісты, шырокі (пра дрэвы, крону, галіны і пад.).

   • Разложыстая ліпа.

2. Шырокі, пакаты, адкрыты, роўны.

   • Р. луг.

|| наз. разложыстасць, ✂.

разлом, ✂, м.

1. гл. разламаць.

2. перан. Парушэнне ўнутранага адзінства; раздвоенасць, надломленасць.

   • Душэўны р.

разлузаць, ✂; зак.

Раскрыць (абалонку), каб дастаць семя; разлушчыць.

• Р. арэх.

|| незак. разлузваць, ✂.

разлука, ✂, ж.

1. гл. разлучыцца.

2. Раставанне з кім-н. родным, блізкім.

разлупіць, ✂; зак. (разм.).

1. Разадраць на палосы, распаласаваць што-н.; падраць.

   • Р. кашулю.

2. Нанесці рану, глыбокую драпіну.

   • Зачапіўся за сук і разлупіў скуру на назе.

|| незак. разлупліваць, ✂.

разлучальнік, ✂, м.

Тое, што і раз’яднальнік.

разлучнік, ✂, м.

1. Той, хто разлучыў, разлучае блізкіх адзін аднаму людзей.

2. Мужчына, які развёўся з жонкай (абл.).

|| ж. разлучніца, ✂.

разлучыцца, ✂; зак.

1. з кім і без дапаўнення. Расстацца, перастаць быць разам (пра блізкіх, сяброў).

2. Раз’яднацца (пра што-н. злучанае).

   • Правады разлучыліся.

|| незак. разлучацца, ✂.

|| наз. разлука, ✂.

• Час разлукі.

разлучыць, ✂; зак.

1. Прымусіць расстацца (блізкіх, сяброў); разысціся.

   • Вайна разлучыла родных.

2. Раздзяліць, аддзяліць што-н. ад чаго-н.

   • Р. канцы правадоў.

|| незак. разлучаць, ✂.