Verbum

назойлівы, ✂.

Такі, які назаляе, дакучае.

• Назойлівыя мухі.
• Н. дождж (перан.).

|| наз. назойлівасць, ✂.

назола, ✂, м.; ✂, ж., ✂ (разм.).

1. Дакука, назалянне.

2. Той (тая), хто дакучае.

   • Не чалавек, а н.

назоўнік, ✂, м.

1. У граматыцы: часціна мовы, якая абазначае прадмет або апрадмечанае паняцце, мае катэгорыю роду і змяняецца па склонах і ліках.

2. У матэматыцы: лік у простых дробах, які паказвае, на колькі частак падзелена адзінка.

|| прым. назоўнікавы, ✂.

назоўны:

• назоўны склон — склон, які адказвае на пытанні: хто-што?

назубіць, ✂; зак. (спец.).

Навастрыць, наразаючы або насякаючы зубцы.

• Н. серп.

|| незак. назубліваць, ✂.

|| наз. назубліванне, ✂.

назубок, прысл. (разм.).

Вельмі добра, на памяць.

• Вывучыць н.

назусім, прысл. (разм.).

Назаўсёды, зусім.

• Вярнуцца н.
• Аддаць н.

называльны, ✂, (спец.).

Які мае адносіны да называння.

• Называльная функцыя слова.

называцца, ✂; незак.

1. гл. назвацца.

2. Мець якое-н. імя, прозвішча, якую-н. назву.

   • Вёска называецца Малінаўка.

3. Браць на сябе выкананне якіх-н. абавязкаў, якой-н. справы.

   • Згаджаліся многія, але ніхто першым не называўся.

4. у знач. пабочн. Зрабіць не так, як хацелася.

   • Пры сустрэчы штосьці буркнуў, называецца, прывітаўся.

◊

• Што называецца, у знач. пабочн. (разм.) — як кажуць, як прынята гаварыць.

назыўны, ✂:

• назыўны сказ — аднасастаўны сказ, у якім галоўны член выражаны формай назоўнага склону назоўніка.