Verbum

ахмістры́ня, ✂, ж. (уст.).

Жанчына, якая вядзе хатнюю гаспадарку ў багатым доме, аканомка.

ахмяле́лы, ✂ (разм.).

1. Які знаходзіцца ў стане ахмялення.

2. перан. Пра чалавека, які надта захоплены, узрушаны чым-н.

   • А. ад радасці.

ахмяле́ць, ✂; зак. (разм.).

1. Стаць п’яным, ап’янець.

   • А. ад зуброўкі.

2. перан. Захапіцца да самазабыцця, узрушыцца.

   • А. ад шчасця.

а́хнуць, ✂; зак. (разм.).

1. Моцна выкрыкнуць «ах!».

   • Жанчына ахнула.

2. Моцна ўдарыць па чым-н.

   • А. палкай па галаве.

|| незак. ахаць, ✂.

|| наз. аханне, ✂.

ахо́ва, ✂, ж.

1. гл. ахоўваць.

2. Група (людзей, караблёў і пад.), якая ахоўвае каго-, што-н.

   • Берагавая а.
   • Выставіць ахову.

ахо́ўваць, ✂; незак.

1. Абараняць ад чыйго-н. нападу, вартаваць, сцерагчы.

   • Чыгунку ахоўвала ўзмоцненая варта.

2. Берагчы, шанаваць.

   • А. прыроду.

3. Засцерагаць ад чаго-н. шкоднага.

   • А. ад сонца.

|| зак. ахаваць, ✂.

|| наз. ахова, ✂.

• А. працы.

ахо́ўнік, ✂, м.

1. Асоба, што ахоўвае, сцеражэ каго-, што-н., вартаўнік.

2. Той, хто беражэ, шануе каго-, што-н.

   • А. сям’і.

|| ж. ахоўніца, ✂.

ахо́ўны, ✂.

1. Які нясе ахову або ахоўваецца.

   • Ахоўная зона.
   • Ахоўная грамата.

2. Які засцерагае, ахоўвае ад чаго-н. шкоднага.

   • Ахоўнае лесанасаджэнне.
   • Ахоўныя акуляры.

ахра́п’е, ✂, н., зб.

Бацвінне, капуснік, рознае агароднае зелле як корм для жывёлы.

• Назбіраць ахрап’я.

ахры́плы, ✂ (разм.).

З хрыпатою.

• А. голас.

|| наз. ахрыпласць, ✂.