Verbum

кум, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

Хросны бацька ў адносінах да бацькоў хрэсніка і да хроснай маці.

|| ласк. кумо́к, -мка́, мн. -мкі́, -мко́ў, м. (разм.).

кума́, -ы́, мн. -ы́, -о́ў, ж.

Хросная маці ў адносінах да бацькоў хрэсніка і да хроснага бацькі.

|| ласк. ку́мка, -і, ДМ -мцы, мн. -і, -мак, ж.

кумаўство́, -а́, н. (разм.).

1. Сяброўскія адносіны паміж кумамі.

2. перан. Паблажлівасць у службовых справах сябрам або сваякам.

|| прым. кумаўскі́, -а́я, -о́е.

кума́ч, -у́, м.

Баваўняная тканіна ярка-чырвонага колеру.

|| прым. кумачо́вы, -ая, -ае.

куме́каць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Разважаць, абдумваць.

2. Разумець што-н., цяміць, кеміць.

кумі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Статуя язычніцкага бажаства; ідал.

2. перан. Той (тое), хто (што) з’яўляецца прадметам асаблівага захаплення і пакланення (высок. і іран.).

кумі́рня, -і, мн. -і, -рань і -рняў, ж.

Язычніцкая малельня з кумірамі; капішча.

кумі́цца, -млю́ся, -мі́шся, -мі́цца; -мі́мся, -міце́ся, -мя́цца; незак. (разм.).

Уступаць у кумаўскія адносіны.

|| зак. пакумі́цца, -млю́ся, -мі́шся, -мі́цца; -мі́мся, -міце́ся, -мя́цца.

кумпя́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Бядровая частка тушы (звычайна свіной).

Вэнджаны к.

2. Знешні бок верхняй часткі бядра (разм.).

|| прым. кумпя́чны, -ая, -ае.

кумы́кі, -аў, адз. -мы́к, -а, м.

Народнасць, якая складае частку насельніцтва Дагестана.

|| ж. кумы́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. кумы́цкі, -ая, -ае.