Verbum

кукава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; незак.

1. Пра зязюлю: ствараць гукі, падобныя на «ку-ку».

2. перан. Цярпець нягоду, гараваць (разм.).

|| зак. пракукава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й.

|| наз. кукава́нне, -я, н.

ку́калка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Насякомае на стадыі свайго развіцця, калі знікаюць лічынкавыя органы і развіваюцца органы дарослага насякомага.

кука́рда, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, кука́рд і -аў, ж.

Знак устаноўленага ўзору на форменнай фуражцы.

|| прым. кука́рдны, -ая, -ае і кука́рдавы, -ая, -ае.

кукарэ́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Крычаць «ку-ка-рэ-ку».

|| зак. пракукарэ́каць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. кукарэ́канне, -я, н.

ку́кішкі, -шак.

У выразах: на кукішках (сядзець), на кукішкі (сесці) — сагнуўшы ногі ў каленях і трымаючыся на насках.

ку́кла, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Жаночая прычоска: сабраныя ў касу і закручаныя ззаду валасы.

куклукскла́навец, -наўца, мн. -наўцы, -наўцаў, м.

Член ку-клукс-клана; лінчавальнік.

куко́ль, -ю, м.

Аднагадовая травяністая расліна сямейства гваздзіковых — пустазелле з цёмна-ружовымі кветкамі і ядавітым насеннем, якое расце сярод злакаў.

ку́кса, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Частка канечнасці, якая засталася пасля ампутацыі або калецтва.

кукуру́за, -ы, ж.

Аднагадовая травяністая расліна сямейства злакавых з высокім і тоўстым сцяблом і ядомымі буйнымі жоўтымі зярнятамі, сабранымі ў пачаткі, а таксама зерне гэтай расліны.

|| прым. кукуру́зны, -ая, -ае.