Verbum

змаргну́ць і зміргну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак. аднакр.

Маргнуць, міргнуць.

Напружана сачыць за кім-н., баючыся з. вокам.

Так глядзіць — не зміргне.

змігну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак.

У выразе: вокам не змігнуць (разм.) — не паказваць ніякай збянтэжанасці, нічым не выдаць сябе.

Салгаў і вокам не змігнуў.

змізарне́лы, -ая, -яе.

Схуднелы, здрабнелы (пра твар, чалавека з пахудзелым тварам) або зачахлы, пабляклы (пра расліннасць).

Твар яго змізарнеў.

Маладое лісце змізарнела і зачахла.

|| наз. змізарне́ласць, -і, ж.

змізарне́ць гл. мізарнець.

змікі́ціць, -кічу, -кіціш, -кіціць; зак. (разм.).

Зразумець, здагадацца.

Хутка з., што да чаго.

змі́лавацца, -луюся, -луешся, -луецца; -луйся; зак., над кім-чым.

Тое, што і злітавацца.

зміна́ць гл. змяць.

зміргну́ць гл. змаргнуць.

зміры́цца, зміру́ся, змі́рышся, змі́рыцца; зак., з кім-чым.

Прымірыцца з кім-, чым-н., пакарыцца каму-, чаму-н.

З. з якой-н. думкай.

Ён змірыўся са сваім становішчам.

|| незак. зміра́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

зміры́ць, зміру́, змі́рыш, змі́рыць; зак., каго-што (разм.).

Памірыць, прымірыць.

З. суседзяў.

|| незак. зміра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.