Verbum

гу́та, -ы, ДМ гу́це, мн. -ы, гут, ж.

Даўнейшая назва шклозавода.

Працаваў на гуце.

|| прым. гу́тавы, -ая, -ае.

гуталі́н, -у, м.

Мазь для чысткі і паліроўкі скуранога абутку.

|| прым. гуталі́навы, -ая, -ае.

гутапе́рча, -ы, ж.

Пластычная скурападобная маса, па ўласцівасцях блізкая да каўчуку.

|| прым. гутапе́рчавы, -ая, -ае.

гу́тарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Дзелавая або сардэчная размова.

Г. спачатку не ладзілася.

2. Даклад, паведамленне, звычайна з удзелам слухачоў для абмену думкамі.

Правесці гутарку.

гутарко́вы, -ая, -ае.

Якім карыстаюцца ў гутарцы, уласцівы вуснай народнай мове.

Г. стыль.

Гутарковая мова.

гутарлі́вы, -ая, -ае.

Схільны да размоў, гаварлівы.

Г. чалавек.

|| наз. гутарлі́васць, -і, ж.

гу́тарыць, -ру, -рыш, -рыць; незак., з кім і без дап.

Размаўляць, весці гутарку.

Г. са старшынёй.

гу́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Рабочы, які працаваў на гуце, вырабляў шкло.

|| прым. гу́тніцкі, -ая, -ае.