Verbum

вясе́лле, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Абрад шлюбу і ўрачыстасць, святкаванне, звязанае з гэтым.

Спраўляць в.

2. Шлюбны поезд.

Дзеці крычалі: «Вяселле едзе!»

3. Бесклапотна-радасны настрой, які выражаецца ў схільнасці да забаў, вясёлых гульняў (разм.).

Праводзіць час у вяселлі.

|| памянш. вясе́лейка, -а, мн. -і, -аў, н. (да 1 знач.).

|| прым. вясе́льны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

вясе́нні, -яя, -яе.

Тое, што і веснавы.

вясёлка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Шматкаляровая дугападобная паласа на небе, якая ўзнікае ад праламлення сонечных прамянёў у дажджавых кроплях.

Колеры вясёлкі (колеры сонечнага спектра).

|| прым. вясёлкавы, -ая, -ае.

вясёлы, -ая, -ае.

1. Поўны радасці, весялосці, які выражае радасць, весялосць.

В. настрой.

В. твор.

Весела (прысл.) смяяцца.

2. Які выклікае, нараджае весялосць.

В. спектакль.

3. Прыемны для вока, не змрочны.

Вясёлая расфарбоўка.

В. ранак.

|| памянш. вясёленькі, -ая, -ае.

|| наз. весяло́сць, -і, ж. (да 1 і 2 знач.).

вяско́вец, -ко́ўца, мн. -ко́ўцы, -ко́ўцаў, м.

Жыхар вёскі; селянін.

|| ж. вяско́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ко́вак.

вяско́вы, -ая, -ае.

1. гл. вёска.

2. Які мае адносіны да жыцця і дзейнасці вёскі; сельскі.

В. клуб.

В. хлопец.

Вясковая інтэлігенцыя.

вясло́¹, -а́, мн. вёслы і (з ліч. 2, 3, 4) вяслы́, вёсел і вёслаў, н.

Лопасць з доўгім дзяржаннем, прызначаная для веславання.

|| прым. вёславы, -ая, -ае, веславы́, -а́я, -о́е і вёсельны, -ая, -ае.

вясло́², -а́, мн. вёслы і (з ліч. 2, 3, 4) вяслы́, вёсел і вёслаў, н.

Нізка аднародных прадметаў.

В. абаранкаў.

вясля́р, весляра́, мн. весляры́, весляро́ў, м.

Той, хто вяслуе.

Натрэніраваны в.

вясля́рны гл. веславаць.