вяндлі́на, -ы, ж.
Вэнджанае прасоленае мяса.
|| прым. вяндлі́нны, -ая, -ае.
вяне́ц, -нца́, мн. -нцы́, -нцо́ў, м.
1. Тое, што і вянок (у 1 знач.).
2. Карона, якую трымаюць над галовамі маладых у час вянчання (уст.).
Пайсці пад в. (уступіць у шлюб).
3. перан., чаго. Апошняя найвышэйшая ступень, паспяховае завяршэнне чаго-н. як узнагарода за працу, старанні (высок.).
В. дасягненняў.
4. Арэол, радужны круг вакол нябеснага свяціла, вакол галавы на іконе.
5. У драўляным зрубе: чатыры бервяны як узаемазвязанае звяно.
|| памянш. ве́нчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 4 знач.).
|| прым. вяне́чны, -ая, -ае (да 1, 2, 4 і 5 знач.) і вянцо́вы, -ая, -ае (да 1, 2, 4 і 5 знач.).
вяне́чны, -ая, -ае.
1. гл. вянец.
2. Які мае адносіны да сардэчных сасудаў (спец.).
Вянечнае шво.
Вянечныя артэрыі.
вяно́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.
1. Сплеценыя ў кружок лісты, кветкі.
В. з валошак.
Лаўровы в.
2. Тое, што і вянец (у 5 знач.).
3. Тое, што і нізка¹, вязка (у 2 знач.).
В. грыбоў.
|| памянш. вяно́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м. (да 1 знач.).
|| прым. вяно́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).
вяно́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.
1. гл. вянок.
2. Частка кветкі, якая складаецца з пялёсткаў; венчык (спец.).
вя́нуць, -ну, -неш, -не; вя́нуў і вяў, вя́нула і вя́ла; вянь; незак.
Страчваць свежасць, сохнуць.
Лісце вяне.
◊
Вушы вянуць (разм.) — нельга, не хочацца слухаць (што-н. бязглуздае, хлуслівае, непрыстойнае).
|| зак. звя́нуць, -ну, -неш, -не; звянь і завя́нуць, -ну, -неш, -не; завя́нь.
вянча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.
Уступаць у шлюб паводле царкоўнага абраду.
|| зак. павянча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца і звянча́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
|| наз. вянча́нне, -я, н.
|| прым. вянча́льны, -ая, -ае.
вянча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; незак.
1. каго. Аб’ядноўваць шлюбам па царкоўным абрадзе.
В. маладых.
2. перан., што. Завяршаць сабой, знаходзячыся зверху чаго-н.
Вежу вянчала рубінавая зорка.
|| зак. павянча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны (да 1 знач.), звянча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны (да 1 знач.) і увянча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны (да 2 знач.).
|| наз. вянча́нне, -я, н. (да 1 знач.).
|| прым. вянча́льны, -ая, -ае.