Verbum

ура́жанне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. След, які застаецца ў свядомасці, у душэўным жыцці ад убачанага, пачутага, перажытага.

Уражанні дзіцячых гадоў.

Падарожныя ўражанні.

2. Уплыў, уздзеянне.

Знаходзіцца пад моцным уражаннем.

3. Уяўленне, думка, што склаліся ў выніку знаёмства, сустрэчы з кім-, чым-н.

Дзяліцца ўражаннямі з кім-н. Гэты чалавек зрабіў на нас добрае ў.

Складваецца ў., што ён не ва ўсім тут разабраўся.

уража́ць гл. уразіць.

ура́жваць гл. уразіць.

ура́жлівы, -ая, -ае.

Які лёгка паддаецца ўражанням, вельмі чулы.

Уражлівае дзіця.

|| наз. ура́жлівасць, -і, ж.

ура́з, прысл.

1. У той жа момант, імгненна.

У. разгарэлася сварка.

2. За адзін прыём, адразу.

Вецер у. замятаў сляды на снезе.

ураза́цца гл. урэзацца.

ураза́ць гл. урэзаць.

уразбі́ўку, прысл.

Не па парадку, не падрад.

Правяраць веданне табліцы множання ў.

уразбро́д, прысл.

Паасобку, нядружна.

Дзейнічаць у.

уразва́лку, прысл. (разм.).

Перавальваючыся, пахістваючыся на хаду (пра паходку).

Ісці ў.