Verbum

упако́ўваць, -аю, -аеш, -ае; незак., што.

Тое, што і пакаваць.

упако́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы, ж.

1. гл. пакаваць.

2. мн. -і, -ко́вак. Матэрыял, якім пакуюць.

У. з цэлафану.

упако́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Работнік па ўпакоўцы чаго-н.

|| ж. упако́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

упалі́ць, -алю́, -а́ліш, -а́ліць; -а́лены: зак., што.

Прымусіць гарэць.

Ледзь упаліла сырыя дровы.

|| незак. упа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. упа́льванне, -я, н.

упа́лы, -ая, -ае.

1. Які ўваліўся, запаў унутр чаго-н.

Упалыя вочы.

2. перан. Аслабелы, слабы (пра голас).

Гаварыць упалым голасам.

упалява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; -лю́й; -лява́ны; зак., каго-што.

Здабыць у час палявання.

У. двух зайцаў.

|| незак. упалёўваць, -аю, -аеш, -ае; наз. упалёўванне, -я, н.

|| наз. упалява́нне, -я, н.

упамі́н, -у, мн. -ы, -аў, м. (разм.) і упамі́нак, -нку, мн. -нкі, -нкаў, м. (разм.).

Тое, што і упамінанне.

упаміна́нне, -я, н.

1. гл. упамянуць.

2. мн. -і, -яў. Паведамленне, заўвага, якія маюць дачыненне да каго-, чаго-н.

Пра гэту з’яву ёсць шматлікія ўпамінанні ў старых кнігах.

упамяну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -нёны і -ну́ты; зак., каго-што, пра каго-што, аб кім-чым або са злуч. «што».

Назваць, закрануць мімаходам у размове, пры пералічэнні.

У. чыё-н. імя.

У. пра даўняе здарэнне.

|| незак. упаміна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; наз. упаміна́нне, -я, н.

упапа́д, прысл.

Дарэчы, слушна.

Сказаць што-н. у.