Verbum

гульба́, -ы́, ж. (разм.).

Гулянка, папойка.

гу́льдэн, -а, мн. -ы, -аў, м.

Грашовая адзінка Нідэрландаў да 2002 г., а таксама залатая, а пасля сярэбраная манета ў некаторых еўрапейскіх краінах у 14—19 стст.

гу́льма,

У выразе: гульма гуляць — марна траціць час, зусім нічога не рабіць.

гульну́ць гл. гуляць.

гульня́, -і́, мн. гу́льні і (з ліч. 2, 3, 4) гульні́, -яў, ж.

1. гл. гуляць.

2. Занятак з мэтай забавы, адпачынку, звычайна па якіх-н. правілах.

Г. ў шахматы.

Спартыўныя гульні.

3. Камплект неабходных прадметаў для такіх заняткаў.

Дзіцячая настольная г.

4. Наўмысныя тайныя дзеянні для дасягнення якой-н. мэты.

Небяспечная г.

Двайная г.

○

Алімпійскія гульні — міжнародныя спаборніцтвы па асноўных відах спорту, якія праводзяцца раз у чатыры гады.

◊

Гу́льня слоў — дасціпны, каламбурны выраз.

|| прым. гульнявы́, -а́я, -о́е (да 2 і 3 знач.).

гульта́й, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Лянівы чалавек, лодар.

|| ж. гульта́йка, -і, ДМ -та́йцы, мн. -і, -та́ек.

|| прым. гульта́йскі, -ая, -ае.

гультаява́ць, -таю́ю, -таю́еш, -таю́е; -таю́й; незак.

Ухіляцца ад работы; лодарнічаць.

гуля́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ля́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ля́к (разм.).

Той, хто нічога не робіць і разгульна жыве.

гуля́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

Вечарынка з пачастункам або вясёлае правядзенне часу ў кампаніі.

гуля́нне, -я, н.

1. гл. гуляць.

2. Масавае свята пад адкрытым небам.

Народнае г.