Verbum

гукапраніка́льны, -ая, -ае.

Які лёгка прапускае гукі, шумы.

Гукапранікальныя сцены.

|| наз. гукапраніка́льнасць, -і, ж.

гукара́д, -а, М -дзе, мн. -ы́, -о́ў, м. (спец.).

Рад музычных гукаў, якія размешчаны ў якой-н. паслядоўнасці.

гукаспалучэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Спалучэнне гукаў мовы.

гукаўло́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Прыбор для ўлоўлівання шуму самалёта, падводнай лодкі і пад.

гука́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. Клікаць, зваць, падзываць. —

Мама!

Ідзі, — гукае дачка.

2. Гучна гаварыць, крычаць.

|| аднакр. гукну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. гука́нне, -я, н.

гул, -у, м.

Аддалены працяжны шум.

Падземны г.

гуле́ц, -льца́, мн. -льцы́, -льцо́ў, м.

Удзельнік якой-н. гульні (спартыўнай, картачнай і пад.), ігрок.

гу́лі, -яў (разм.).

1. Гулянне, забава.

Пайсці на г.

2. Марнае правядзенне часу.

Г. не аднаго ў лапці абулі (прыказка).

гу́лкі, -ая, -ае.

1. Выразны па гуку, чутны здалёк.

Гулкія крокі.

2. 3 моцным рэзанансам.

Гулкая зала.

|| наз. гу́лкасць, -і, ж.

гуллі́вы, -ая, -ае.

Жартаўлівы, вясёлы, гарэзлівы.

Г. настрой.

Гуллівае дзіця.

|| наз. гуллі́васць, -і, ж.