Verbum

гужавы́, -а́я, -о́е.

1. гл. гуж.

2. Які выконваецца жывой цяглавай сілай.

Г. транспарт.

гу́жам, прысл.

1. На калёсах ці санях.

Вазіць лес г.

2. Адзін за адным.

Па вузкай сцяжынцы ўсе ішлі г.

гуз, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

Жаўлак ад удару або нараст на целе чалавека, жывёлы; наогул пукатая няроўнасць.

Набіць г. на лбе.

На спіне ў каровы гузы.

|| прым. гузавы́, -а́я, -о́е.

гузава́ты, -ая, -ае.

3 гузамі і пукатасцямі.

Гузаватая асіна.

|| наз. гузава́тасць, -і, ж.

гуза́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Тое, што і гуз.

гуза́сты, -ая, -ае.

3 вялікімі гузамі.

Г. дуб.

|| наз. гуза́стасць, -і, ж.

гу́зік, -а, мн. -і, -аў, м.

Зашпілька для адзення, звычайна ў выглядзе кружка.

|| памянш. гу́зічак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

|| прым. гу́зікавы, -ая, -ае.

гук, -а і -у, мн. -і, -аў, м.

1. -у. Вагальныя рухі часцінак паветра або іншага асяроддзя, якія мы ўспрымаем органамі слыху.

Хуткасць гуку.

Г. стрэлу.

Музычны г. (у адрозненне ад шуму).

2. -а. Найменшы членараздзельны элемент чалавечай мовы.

Гукі беларускай мовы.

◊

Ні гуку — пра поўнае маўчанне; не гавары, маўчы.

|| прым. гукавы́, -а́я, -о́е.

гука...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач. гук, гукавы, напр.: гукалакатар, гукапеленгатар, гукасігнальны, гукаўспрымальны, гукавымаўленне, гуказапісны, гукамантаж, гукарэжысёр, гукарэжысура, гукапаглынальнік.

гукаапера́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па запісе гукаў (у 1 знач.).

|| прым. гукаапера́тарскі, -ая, -ае.