Verbum

прыкляпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і -ляплю́, -ле́плеш, -ле́пле; -а́ны; зак., што.

Прымацаваць пры дапамозе клёпкі.

|| незак. прыклёпваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прыклёпванне, -я, н. і прыклёпка, -і, ДМ -пцы, ж.

прыкме́та гл. прымета.

прыкме́тнасць гл. прыметны.

прыкме́тны гл. прыметны.

прыкме́ціць гл. прымеціць.

прыкмяча́ць гл. прымеціць.

прыко́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Паля, кол, умацаваныя ў зямлі (для прычалу, прывязі).

Судны на прыколе.

|| прым. прыко́льны, -ая, -ае.

прыко́лваць гл. прыкалоць.

прыко́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак. (разм.).

1. што. Зрасходаваць да канца.

Усе запасы прыкончылі.

2. каго (што). Умярцвіць, дабіць.

П. ваўка.

|| незак. прыко́нчваць, -аю, -аеш, -ае.

прыко́рм, -у, м.

1. гл. прыкормліваць.

2. Тое, чым прыкормліваюць.

|| прым. прыко́рмачны, -ая, -ае.