Verbum

сваво́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто сваволіць; гарэза, дуронік.

Не дзеці, а свавольнікі.

2. Упарты, свавольны чалавек.

3. Несур’ёзны, легкадумны чалавек.

|| ж. сваво́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

сваво́льніцтва, -а, н.

Тое, што і свавольства.

сваво́льнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Тое, што і сваволіць.

|| зак. насваво́льнічаць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. сваво́льнічанне, -я, н.

сваво́льны, -ая, -ае.

1. Гарэзлівы, гуллівы.

Свавольнае дзіця.

С. ветрык (перан.).

2. Схільны да свавольства; упарты, неслух.

Нічога не слухае гэты с. сын, усё па-свойму робіць.

|| наз. сваво́льнасць, -і, ж.

сваво́льства, -а, н.

1. Гарэзлівасць, гуллівасць.

С. дзяцей.

2. Свавольныя паводзіны, учынкі, якія ідуць наперакор каму-н., парушаюць прынятыя нормы.

С. інспектара.

свалата́, -ы́, ДМ -лаце́, ж. (разм. лаянк.).

Тое, што і сволач (у 2 знач.).

свалачны́, -а́я, -о́е (разм., лаянк.).

Подлы, агідны.

С. характар.

сва́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Спрэчка, якая суправаджаецца крыкам, шумам, лаянкай і пад.

Распачаць сварку.

Лепш благі мір, як добрая с. (прыказка).

сварлі́вы, -ая, -ае.

Схільны да сварак, спрэчак.

С. сусед.

С. характар.

|| наз. сварлі́васць, -і, ж.

свары́цца, свару́ся, сва́рышся, сва́рыцца; незак.

1. Распачынаць сварку, лаяцца з кім-н.

Сварацца жанчыны каля студні.

2. Крычаць на каго-н., лаяць за што-н.

На мужа сварылася жонка.

|| зак. пасвары́цца, -вару́ся, -ва́рышся, -ва́рыцца.