ветэрына́р, -а, мн. -ы, -аў, м.
Спецыяліст па ветэрынарыі.
|| прым. ветэрына́рскі, -ая, -ае.
ветэрына́рыя, -і, ж.
Навука пра хваробы жывёл і іх лячэнне.
|| прым. ветэрына́рны, -ая, -ае.
ве́хаць, -хця, мн. -хці, -хцяў, м.
1. Мачалка з рагожы.
2. Жмут, жменя (саломы, сена і пад.).
ве́цер, ве́тру, мн. вятры́, вятро́ў, м.
Рух паветра ў гарызантальным напрамку.
Моцны в.
Спадарожны в.
Паўднёвы в.
Подых ветру.
Стаяць на ветры (там, дзе дзьме моцны вецер).
◊
Кідаць словы на вецер (разм.) — гаварыць упустую, дарэмна ці неабдумана.
Вецер у галаве ў каго (разм., неадабр.) — пра легкадумнага чалавека.
Ветрам падшыты або падбіты (разм.) — пра легкадумнага чалавека, а таксама пра адзенне без цёплай падкладкі.
Трымаць нос па ветры — прыстасоўвацца да абставін.
Шукаць ветру ў полі — пра дарэмныя пошукі.
Куды вецер дзьме — прыстасоўвацца да большасці думак, поглядаў, густаў.
|| памянш. ве́трык, -у, м. З ветрыкам (пра язду: вельмі хутка; разм.).
|| прым. ве́травы, -ая, -ае і ветравы́, -а́я, -о́е (спец.).
Ве́травы подых.
Ветравое шкло (у аўтамашынах).
ве́ча, -а, н.
Народны сход у Старажытнай Русі і Беларусі гараджан для вырашэння грамадскіх спраў, а таксама месца такога сходу.
Полацкае в.
|| прым. вечавы́, -а́я, -о́е.
В. звон.
ве́чар, -а, мн. вечары́ і (з ліч. 2, 3, 4) ве́чары, вечаро́ў, м.
1. Час сутак ад канца дня да надыходу ночы.
Зімовы в.
Прыйшлі дамоў пад в.
2. Грамадскі вячэрні сход, прысвечаны якой-н. даце.
Урачысты в.
В. сустрэчы з ветэранамі.
|| памянш. вечаро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м. (да 1 знач.).
|| прым. вячэ́рні, -яя, -яе (да 1 знач.).
Вячэрняя школа.
ве́чарам, прысл.
У вячэрні час.
|| памянш. вечарко́м (разм.).
В. забягу на хвіліну.
вечары́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
Вячэрняя гулянка з музыкай і танцамі.
Пайсці на вечарынку.
вечарэ́ць, -э́е; безас., незак.
Блізіцца к вечару, надыходзіць (пра вечар).
Пачало в.
Увосень рана вечарэе.
|| зак. звечарэ́ць, -э́е.
ве́чна, прысл.
1. Бясконца, спрадведку; на працягу вякоў.
Матэрыя існуе в.
Жыць в. ў памяці народа.
2. Пастаянна, заўсёды.
Брат в. заняты.