Verbum

процідзе́йнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак., каму-чаму.

Аказваць процідзеянне, супраціўленне.

процідзе́янне, -я, мн. -і, -яў, н.

Дзеянне, якое перашкаджае другому дзеянню.

П. варожай сіле.

Дзеянне раўняецца процідзеянню.

процізако́нны, -ая, -ае.

Які супярэчыць закону.

Процізаконная дзейнасць.

|| наз. процізако́ннасць, -і, ж.

процізача́ткавы, -ая, -ае.

Прызначаны для прадухілення цяжарнасці.

Процізачаткавыя сродкі.

проціле́гласць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. процілеглы.

2. Прадмет або з’ява, процілеглыя другім, непадобныя да іншых па якіх-н. прыметах.

Адзінства і барацьба процілегласцей.

Ён поўная п. свайму сябру.

проціле́глы, -ая, -ае.

1. Размешчаны насупраць.

П. бераг.

2. Які супярэчыць чаму-н., поўнасцю не супадае з чым-н.

Процілеглыя тэндэнцыі.

|| наз. проціле́гласць, -і, ж. (да 2 знач.).

проціпаве́траны, -ая, -ае.

Які дзейнічае супраць нападу з паветра.

Проціпаветраная абарона.

проціпаказа́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (спец.).

1. Паказанне, якое пярэчыць паказанню другога.

2. Прымета, якая паказвае на шкоднасць прымянення якога-н. лякарства, лячэння.

Проціпаказанні супраць антыбіётыкаў.

проціпака́заны, -ая, -ае.

Такі, якому ёсць проціпаказанне (у 2 знач.).

Проціпаказанае лякарства.

проціпаста́віць, -та́ўлю, -та́віш, -та́віць; -та́ўлены; зак., каго-што, каму-чаму.

1. Параўнаць, указаўшы на розніцу, процілегласць прымет аднаго і другога.

П. новае мысленне ўстарэлым поглядам.

2. Процідзейнічаючы, накіраваць супраць каго-, чаго-н.

П. насіллю ўзброеную сілу.

|| незак. проціпастаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. проціпастаўле́нне, -я, н.