Verbum

э́рэ

(сканд. ore)

разменная манета Швецыі, Нарвегіі і Даніі, роўная 1/100 кроны2 1.

эрэ́б

(гр. Erebos)

падземнае царства цемры ў старажытнагрэчаскай міфалогіі.

эрэйтафо́бія

(ад гр. ereutho = раблю чырвоным + -фобія)

неадчэпны страх пачырванець перад субяседнікам.

эрэ́ктар

(англ. erector, ад лац. erigere = падымаць, напружваць)

1) перасоўнае прыстасаванне для механізаванага ўстанаўлівання цюбінгаў або блокаў пры будаванні тунэляў, шахт;

2) анат. мышца, якая выпрамляе якую-н. частку цела, напр. тулава (гл. эрэкцыя 2).

эрэ́кцыя

(лац. erectio = выпрамленне, набуханне)

1) набуханне і зацвярдзенне мужчынскага палавога члена пры палавой узбуджанасці;

2) выпрамленне якой-н. часткі цела, напр. тулава.

эрэмаго́н

(н.-лац. eremogone)

травяністая расліна сям. гваздзіковых з вузкалінейным лісцем і дробнымі белымі кветкамі ў мяцёлках, пашыраная пераважна ў Еўразіі і Паўн. Амерыцы; на Беларусі трапляецца рэдка.

эрэму́р, эрэму́рус

(н.-лац. eremurus, ад гр. eremos = адзінокі + ura = хвост)

травяністая расліна сям. лілейных з доўгім прыкаранёвым лісцем і шматкветкавай буйной гронкай белага, жоўтага або ружовага колеру, пашыраная ў Паўд.-Усх. Еўропе і ў стэпах, паўпустынях Азіі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

эрэты́зм

(гр. erethisma)

павышаная нервова-псіхічная ўзбуджальнасць і раздражняльнасць.