Verbum

э́ра

(лац. aera)

1) момант, з якога вядзецца летазлічэнне і сама сістэма летазлічэння (напр. новая э);

2) вялікі гістарычны перыяд, які карэнным чынам адрозніваецца ад папярэдняга (напр. э. касманаўтыкі);

3) самая буйная адзінка храналагічнага падзелу геалагічнай гісторыі Зямлі (напр. мезазойская э., палеазойская э.); падраздзяляецца на геалагічныя перыяды.

эра́рый

(лац. aerarium, ад aes = медзь, грошы)

дзяржаўная казна ў Стараж. Рыме.

э́рас

(гр. eros, ад Eros = імя бога кахання ў старажытнагрэчаскай міфалогіі)

моцнае пачуццё, цяга; каханне.

эратама́нія

(ад гр. eros, -otos = каханне + манія)

хваравіта павышаная палавая ўзбуджальнасць; псіхічнае расстройства на эратычнай глебе.

эраты́зм

(фр. erotisme, ад гр. eros, -otos = каханне)

празмерная пачуццёвасць, павышаная палавая ўзбуджальнасць; празмерная цікавасць да палавых пытанняў.

эраты́чны​¹

(гр. erotikos)

пачуццёвы, прасякнуты залішняй пачуццёвасцю; звязаны з эратызмам.

эраты́чны​²

(лац. erraticus = блукальны, вандроўны);

э-ыя валуны — валуны, якія прынесены ледніком здалёк і па саставу адрозніваюцца ад мясцовых горных парод.

э́рбій

(н.-лац. erbium, ад шв. Ytterby = назва шв. горада)

хімічны элемент, бліскучы метал, які належыць да лантаноідаў.

эрві́ніі

(н.-лац. envinia)

палачкападобныя бактэрыі сям. энтэрабактэрый, узбуджальнікі мокрай гнілі клубняў бульбы, караняплодаў морквы і буракоў, цыбулін.

эрг​¹

(гр. ergon = праца, работа)

адзінка работы (энергіі) у СГС сістэме адзінак, роўная рабоце, выкананай сілай у 1 дыну на шляху ў 1 см.