Verbum

пу́на

(перуан. puna = пустэльны, дзікі)

тып высакагорнай расліннасці ў Цэнтр. Андах Паўд. Амерыкі, які характарызуецца спалучэннем травянога покрыву з асобнымі нізкарослымі дрэвамі.

пункт

(лац. punctum = кропка)

1) месца ў прасторы, якое прызначана для чаго-н. ці чым-н. адрозніваецца ад іншых (напр. населены п., камандны п.);

2) невялікі раздзел, асобнае палажэнне якога-н. тэксту (напр. пяты п. інструкцыі);

3) момант у развіцці падзей, дзеяння (напр. кульмінацыйны п.);

4) тэмпературная мяжа, пры якой рэчыва змяняе свой стан (напр. п. кіпення, п. плаўлення);

5) адзінка вымярэння ў друкарскай сістэме, роўная 0,376 мм; 1/48 частка друкарскага квадрата.

пунктбо́л

(ад пункт + англ. ball = мяч)

невялікі падвешаны скураны мяч, набіты конскім воласам, які служыць баксёрам для трэніроўкі.

пунктуа́льны

(с.-лац. punctualis)

вельмі акуратны, дакладны ў выкананні чаго-н. (напр. п. чалавек).

пунктуа́цыя

(п.-лац. punctuatio, ад лац. punctum = кропка)

сістэма правіл расстаноўкі знакаў прыпынку, а таксама лінгвістычная дысцыпліна, якая вывучае прынцыпы расстаноўкі знакаў прыпынку.

пунктэ́лія

(н.-лац. punctelia)

ліставаты сумчаты лішайнік сям. пармеліевых, які расце ў вільготных лісцевых лясах на ствалах Дрэў.

пункці́р

(ням. punktieren = ставіць кропкі, ад лац. punctum = кропка)

лінія, якая ўтвараецца з кропак або кароткіх рысак.

пу́нкцыя

(лац. punctio = уколванне)

пракол сценкі якой-н. поласці цела, сасуда, органа для лячэння або даследавання.

пунсо́вы

(рус. пунцовый, ад фр. ponceau)

ярка-чырвоны.

пунсо́н

(фр. poinçon)

палігр. металічны брусок або пласцінка з рэльефным адбіткам літары або знака, якая выкарыстоўваецца для выціскання матрыцы.