Verbum

наба́т

(цюрк. naubāt, ад ар. nauba)

1) сігнал трывогі, які падаецца пры дапамозе звана;

2) вялікі вайсковы барабан у старажытнай Русі.

набілітэ́т

(лац. nobilitas, -atis = знаць)

кіруючыя вярхі рабаўладальніцкага класа ў Стараж. Рыме.

на́бла

(гр. nabla = арфа)

перавернутая літара грэчаскага алфавіта дэльта (Д), якая выкарыстоўваецца ў якасці друкарскага элемента пры наборы матэматычных формул.

набо́б

(англ. nabob < інд. navāb, ад ар. nūvvāb)

1) тытул правіцеляў індыйскіх правінцый у 17—19 ст.;

2) перан. еўрапеец, які разбагацеў у Індыі ў 18 ст.;

3) перан. вельмі багаты чалавек, які жыве ў раскошы.