Verbum

атаві́зм

(ад лац. atavus = продак)

1) з’яўленне ў асобных арганізмаў прымет, уласцівых іх далёкім продкам, напр. развіццё ў чалавека хваставога прыдатка, 2) перан. перажытак наогул, вяртанне да чаго-н. крайне ўстарэлага.

атадэкто́з

(н.-лац. otodectosis)

хранічная інвазійная хвароба сабак, катоў, лісоў, пясцоў і іншых драпежных жывёл, якую выклікаюць кляшчы, што жывуць на ўнутранай паверхні вушной ракавіны.

ата́ка

(фр. attaque)

1) імклівы напад войск на пазіцыі праціўніка (напр. танкавая а.);

2) перан. рэзкае абвастрэнне хваробы;

3) перан. хуткае і рашучае наступленне (у спрэчцы, гульні і інш.).

атакава́ць

(фр. attaquer)

1) рабіць імклівы напад на пазіцыі праціўніка;

2) перан. весці хуткае і рашучае наступленне (у спрэчцы, гульні і інш.).

атакамі́т

(ад ісп. Atacama = назва правінцыі ў Чылі)

мінерал, гідраксілхларыд медзі травяніста-зялёнага колеру; другарадная руда медзі.

атаксі́т

(ад гр. ataksia = бязладдзе)

жалезны метэарыт, які змяшчае звыш 13% нікелю і складаецца з дробназярністай сумесі мінералаў камасіту і тэніту.

атаксі́я

(гр. ataksia = бязладдзе)

разлад каардынацыі рухаў, які назіраецца пры некаторых захворваннях нервовай сістэмы.

атактастэ́ла

(ад гр. ataktos = бязладны + стэла)

адзін з тыпаў цэнтральнага цыліндра (стэлы) сцябла раслін; складаецца з мноства прыводных пучкоў, якія размеркаваны на папярочным сячэнні сцябла.

атале́я

(н.-лац. attalea)

пальма з буйным перыстым лісцем, пашыраная ў тропіках Амерыкі; вырошчваецца як дэкаратыўная.

аталі́ты

(ад гр. us, otos = вуха + -літ)

цвёрдыя ўтварэнні, якія з’яўляюцца часткай органа раўнавагі многіх жывёл; змяшчаюцца ў вестыбулярным апараце.