Verbum

геміаскаміцэ́ты

(н.-лац. hemiascomycetidae)

падклас аскаміцэтаў, для якога характэрна фарміраванне аскаў непасрэдна на міцэліі, пашыраны па ўсім зямным шары; пераважна сапратрофы, некаторыя — паразіты раслін, жывёл і чалавека; галасумчатыя грыбы.

геміатрафі́я

(ад гемі- + атрафія)

атрафія палавіны органа або цела пры некаторых захворваннях (напр. г. твару).

гемігіле́я

(ад гемі- + гр. hyle = лес)

вільготны вечназялёны або змешаны лес на чырвона-бурых, жаўтазёмных і чырваназёмных глебах у субтрапічных і часткова ў трапічных і ўмераных зонах.

гемізіго́та

(ад гемі- + зігота)

дыплоідны арганізм, у якога ёсць толькі адна доза пэўных генаў.

гемізіго́тнасць

(ад гемізігота)

наяўнасць адзінарнага набору генаў у гаплоідных арганізмах.

гемікрані́я

(ад гемі- + гр. kranion = чэрап)

тое, што і мігрэнь.

гемікруста́цэі

(ад гемі- + лац. crustata = малюскі, якія маюць панцыр)

клас вымерлых прымітыўных членістаногіх, якія былі пашыраны ў палеазоі.

гемікрыптафі́ты

(ад гемі- + крыптафіты)

расліны, у якіх пупышкі аднаўлення зімуюць на ўзроўні глебы, а надземныя часткі адміраюць (напр. фіялка, віка, многія шматгадовыя травы).

геміксерафі́ты

(ад гемі- + ксерафіты)

расліны засушлівых мясцін, якія не пераносяць працяглага абязводжвання і маюць карані, што дасягаюць грунтавых вод.

гемімарфі́т

(ад гемі- + гр. morphe = выгляд)

тое, што і каламін.