Verbum

атыдэ́я

(н.-лац. otidea)

сумчаты грыб сям. пецыцавых, які расце на глебе ў лясах.

а́тык

(гр. attikos = які паходзіць з Атыкі)

сценка над карнізам, які завяршае збудаванне, найчасцей трыумфальную арку.

аты́пія

(ад а- + тып)

адсутнасць тыповых, характэрных рыс або асаблівасцей у пэўнай рэчы або з’явы; адхіленне ад нармальнага.

атыпо́вы

(ад а- + тып)

нетыповы, нехарактэрны.

атырэо́з

(ад а- + гр. thyreos = шчыт)

прыроджанае або набытае выпадзенне функцыі шчытападобнай залозы.

аты́т

(ад гр. us, otos = вуха)

запаленне слізістай абалонкі вуха.

атыцы́зм

(гр. attikismos)

1) вытанчанасць і вобразнасць мовы, якія былі ўласцівы жыхарам Атыкі ў часы росквіту іх культуры;

2) кірунак у старажытнагрэчаскай літаратуры 1 ст. да н. э., які імкнуўся да рэстаўрацыі мовы і стылю класічных пісьменнікаў.

атыцю́д

(фр. attitide = пастава)

адна з асноўных пастаў у класічным танцы, пры якой раўнавага захоўваецца на адной назе, а другая нага ўзнята і адведзена назад у сагнутым становішчы.

аты́чны

(гр. attikos)

які мае адносіны да атыцызму;

а-ая соль — трапны жарт.

атыя́тр

(ад атыятрыя)

спецыяліст у галіне атыятрыі.