Verbum

кумпя́к

(літ. kūmpis)

бядровая частка свіной тушы, шынка.

кумуляты́ўны

(лац. cumulatus = павялічаны, узмоцнены)

здольны да кумуляцыі 2;

к. снарад — артылерыйскі снарад вялікай прабіўной сілы, заснаванай на кумуляцыі.

кумуля́цыя

(лац. cumulatio = памнажэнне, награмаджэнне)

1) накапленне ў арганізме лекавых рэчываў у сувязі з працяглым іх ужываннем;

2) канцэнтрацыя энергіі выбуху ў пэўным напрамку, напр. пры дзеянні кумулятыўнага снарада.

кумы́с

(тат. kymyz)

напітак з малака кабылы, вярблюдзіцы, каровы, прыгатаваны асобым спосабам.

куна́к

(цюрк. kunak = госць)

асоба, звязаная з кім-н. абавязкам дружбы, узаемадапамогі (у каўказскіх горцаў).

кунга́с

(карэйск. kungas)

вялікая лодка без палубы (грабная або парусная), якая пашырана на Далёкім Усходзе.

кунжу́т

(перс. kundžud)

травяністая расліна сям. кунжутавых з белымі, ружовымі або фіялетавымі кветкамі, пашыраная ў тропіках Афрыкі і Азіі; з яе насення здабываюць алей.

кункта́тар

(лац. cunctator)

перан. марудны, нерашучы чалавек.

кунстка́мера

(ням. Kunstkammer)

збор разнастайных гістарычных, мастацкіх, навуковых рэдкасцей, а таксама памяшканне для такога збору.

кунту́ш

(польск. kontusz, ад венг. köntös)

старадаўняе верхняе мужчынскае адзенне (апраналі на жупан) у выглядзе кафтана з шырокімі разрэзанымі адкіднымі рукавамі, якое насіла польская, беларуская і ўкраінская шляхта.