Verbum

гемацыяні́н

(ад гема- + гр. kyanos = цёмна-сіні)

дыхальны пігмент гемалімфы малюскаў, вышэйшых ракападобных і некаторых павукападобных, які забяспечвае транспартаванне кіслароду ў арганізме.

гемелало́гія

(ад лац. gemellus = парны + -логія)

галіна біялогіі і медыцыны, якая вывучае паходжанне блізнят і аналізуе іх падабенства і адрозненні з пункту погляду генетыкі, марфалогіі, фізіялогіі і псіхалогіі.

гемерало́пія

(ад гр. hemera = дзень + alaos = сляпы + ops, opos = зрок)

разлад зроку, які характарызуецца зніжэннем светлавой адчувальнасці; назіраецца пры некаторых захворваннях вачэй, недахопе вітаміну А ў арганізме; курыная слепата.

гемерафі́лы

(ад гр. hemera = дзень + -філ)

віды жывёл і раслін, якія жывуць пераважна ў згуртаваннях культурных раслін (аграбіяцэнозах).

гемерафо́бы

(ад гр. hemera = дзень + -фоб)

віды жывёл і раслін, якія пазбягаюць згуртаванняў культурных раслін.

гемі-

(гр. hemi- = паў-)

прэфікс, які азначае «напалавіну, напалову».

геміанапсі́я

(ад гемі- + гр. an = без + opsis = зрок)

выпадзенне ў кожным воку палавіны поля зроку, што назіраецца пры арганічных захворваннях нервовай сістэмы, кровазліцці ў мозг, траўмах і інш.

геміанестэзі́я

(ад гемі- + анестэзія)

страта адчувальнасці на адной палавіне цела, якая з’яўляецца ў выніку парушэння праводнасці адчувальных нерваў.

геміапі́я

(ад гемі- + гр. ops = вока)

захаванне палавіны зроку ў воку пры геміанапсіі.

геміартро́з

(ад гемі- + гр. arthron = сустаў)

пераходнае ад неперарыўнага да перарыўнага сустава злучэнне касцей (напр. лоннае злучэнне).