Verbum

анамарфо́з

(гр. anamorphosis = скажэнне формы)

змененая канфігурацыя аб’екта, якая атрымліваецца пры дапамозе аптычных сістэм; выкарыстоўваецца пры кіназдымцы.

анамасіяло́гія

(ад гр. onomasia = называнне + -логія)

раздзел семасіялогіі, у якім разглядаюцца прынцыпы называння.

анама́стыка

(гр. onomastikos = звязаны з імем)

1) сукупнасць уласных імёнаў у мове;

2) раздзел мовазнаўства, які вывучае ўласныя імёны.

анамастыко́н

(гр. onomastikon)

1) сукупнасць уласных імёнаў пэўнага этнасу, 2) слоўнік уласных імёнаў, складзены паасобку для кожнай катэгорыі імёнаў.

анаматало́гія

(ад гр. onoma, -atos = імя + -логія)

тое, што і анамастыка.

анаматапе́я

(гр. onomatopoiia = словатворчасць)

словаўтварэнне шляхам гукапераймання (напр. «бабах», «бабахаць»).

анамео́неіс

(н.-лац. anomoeoneis)

аднаклетачная дыятомавая водарасць сям. навікулавых, якая пашырана ў прэсных вадаёмах і морах.

анамі́я

(фр. anomie = адсутнасць закону, арганізацыі)

маральна-псіхалагічны стан індывідуальнай і грамадскай свядомасці, які характарызуецца разлажэннем сістэмы каштоўнасцей і выражаецца ў апатыі, расчараванні ў жыцці, злачыннасці.

ана́мнез

(гр. anamnesis = успамін)

весткі аб гісторыі развіцця хваробы, атрыманыя ўрачом ад хворага.

ана́мніі

(ад ан- + амніён)

ніжэйшыя пазваночныя жывёлы (кругларотыя, рыбы, земнаводныя), у якіх у працэсе эмбрыянальнага развіцця не ўтвараюцца амніён і алантоіс.