Verbum

геніта́ліі

(с.-лац. genitalia, ад лац. genitalis = дзетародны)

палавыя органы жывёл і чалавека.

геніта́льны

(лац. genitalis)

палавы, дзетародны.

геніты́ў

[лац. (casus) genitivus]

лінгв. родны склон.

-генія

(гр. genos = паходжанне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццямі «паходжанне», «утварэнне».

генія́льнасць

(ад геніяльны)

найвышэйшая ступень творчай адоранасці і развіцця здольнасцей чалавека.

генія́льны

(лац. genialis = прыемны, мілы)

1) выключна адораны, таленавіты (напр. г. кампазітар);

2) уласцівы генію, творча дасканалы (напр. г-ая думка, г. твор).

-генны

(гр. genes = які нараджаецца, народжаны)

другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «звязаны з паходжаннем».

гено́м

(ням. Genom, ад гр. genos = род, паходжанне)

сукупнасць генаў у адзінарным (гаплоідным) наборы храмасом дадзенай жывёльнай або расліннай клеткі (параўн. плазмон).

ге́нры

[ад англ. J. Heniy = прозвішча амер. фізіка (1797—1878)]

адзінка індуктыўнасці ў Міжнароднай сістэме адзінак (СІ), роўная індуктыўнасці такога электрычнага контуру, у якім скорасць змены току ў 1 ампер за 1 с выклікае эрс самаіндукцыі ў 1 вольт.

гентгельві́н

(ад бельг. Gent = назва горада ў Бельгіі + гельвін)

рэдкі мінерал групы гельвіну, бясколерны ці блекла-жоўты са шкляным бляскам.