Verbum

альдэгі́ды

[ад н.-лац. al(cohol) dehyd(rogenatum) = алкаголь, пазбаўлены вадароду]

арганічныя злучэнні, якія змяшчаюць карбанілавую групу, звязаную з атамам вадароду; прымяняюцца ў вытворчасці пластмас, парфумерыі і інш.

алькаба́ла

(ісп. alcabala, ад ар. al-kabala = спагнанне)

падатак на гандлёвыя здзелкі ў Іспаніі і яе калоніях у 12—19 ст.

алька́льд

(ісп. alcalde, ад ар. al-kadī = суддзя)

галава гарадской адміністрацыі, суддзя ў Іспаніі і некаторых краінах Лац. Амерыкі.

алькаса́р

(ісп. alcazar, ад ар. alkasr = замак)

замак або ўмацаваны палац у Іспаніі, збудаваны часцей за ўсё ў маўрытанскім стылі.

алькатро́н

[ад фр. alcôve = паглыбленне + (элек)трон]

уніпалярны транзістар з кіруемым каналам для патоку асноўных носьбітаў зарада.

а́лькер

(польск. alkierz < чэш. alkeř, ад с.-в.-ням. ärker)

вуглавая адасобленая частка будынка, якая знадворку намнога выступае ад сцен; былі характэрны для шляхецкіх сядзіб Беларусі і Польшчы 17—19 ст.

алькле́д

[ад ал(юміній) + англ. clad = пакрыты]

паўфабрыкат (ліст, труба) з алюмініевага сплаву, пакрыты з абодвух бакоў слоем алюмінію для аховы ад карозіі.

алько́ў

(фр. alcôve, ад ар. alkubba)

ніша ў сцяне пакоя для ложка ці спальнае памяшканне без вокнаў.

алькупры́нт

(ад фр. alcôve = паглыбленне + англ. print = друк)

электралітычны спосаб прыгатавання форм афсетнага друку, які вызначаецца высокай трываласцю.

альм

(ням. Alm)

вапнавы азёрны туф з арганічным рэчывам, які пашыраны ў антрапагенавых адкладах Беларусі; выкарыстоўваецца яе мясцовае ўгнаенне.