Verbum

гермене́ўтыка

(гр. hermeneutikos = які датычыць тлумачэння)

тэорыя тлумачэння цяжкіх для разумення тэкстаў, перш за ўсё старажытных рукапісаў і старадрукаў (параўн. экзегетыка 1).

герметыза́цыя

(ад егіп. Hermes = імя легендарнага егіп. мудраца, якому, між іншым, прыпісвалі ўменне закрываць пасуду)

забеспячэнне непранікальнасці вытворчых памяшканняў і абсталявання для вадкасцей і газаў.

герме́тыкі

(ад герметычны)

вадкія, вязкацякучыя ці пастападобныя кампазіцыі на аснове палімераў ці алігамераў, здольныя забяспечваць непранікальнасць (герметычнасць) стыкаў, швоў, злучэнняў розных канструкцый за кошт высокай адгезіі да матэрыялаў.

герметы́чны

(с.-лац. hermeticus, ад егіп. Hermes = імя легендарнага егіп. мудраца)

які шчыльна закрыты і не прапускае вадкасці і паветра (напр. г-ая пасуда, г-ая печ).

гермінаты́ўны

(лац. germinativus, ад germen = зародак)

зародкавы.

геро́іка

(гр. heroikos = гераічны)

гераічны змест, гераічны бок чаго-н.

героікамі́чны

[ад гераі(чны) + камічны]

літ. прадстаўлены ў форме гераічнай паэмы, хоць сам па сабе дробязны.

геро́й

(гр. heros)

1) храбры чалавек, які здзейсніў подзвіг;

2) галоўная дзеючая асоба літаратурнага твора;

3) чалавек, які ўвасабляе тыповыя рысы свайго часу, эпохі, асяроддзя;

4) той, хто нечым вылучыўся, звярнуў на сябе ўвагу (г. дня).

геро́льд

(ням. Herold)

вяшчальнік пры двары караля або феадальнага правіцеля, распарадчык на рыцарскіх турнірах у сярэдневяковай Зах. Еўропе.

герольдма́йстар

(ад герольд + майстар)

службовая асоба ў Расіі ў 1722—1917 гг., якая ўзначальвала герольдыю.