Verbum

геліядо́р

(ад гелія- + фр. doré = залацісты)

мінерал, празрыстая жоўтая разнавіднасць берылу.

геліяканцэнтра́тар

(ад гелія- + лац. con = з, разам + centrum = асяроддзе)

устройства для канцэнтрацыі прамяністай энергіі Сонца, якое складаецца з сістэмы ўвагнутых люстэркаў або збіральных лінз.

геліяліты́ды

(н.-лац. heliolitoidea)

падклас вымерлых каланіяльных беспазваночных жывёл класа каралавых паліпаў; жылі ў сярэднім ардовіку — сярэднім дэвоне.

геліяміцы́н

(ад гелія- + -міцын)

лекавы прэпарат, антыбіётык, які выкарыстоўваецца для лячэння інфіцыраваных ран, піядэрміі і інш.

геліяско́п

(ад гелія- + -скоп)

тэлескоп для візуальнага вывучэння паверхні Сонца.

геліяста́нцыя

(ад гелія- + станцыя)

электрычная сілавая станцыя, якая працуе ад энергіі сонечных прамянёў.

геліяста́т

(ад гелія- + -стат)

астранамічны прыбор, у якім пры дапамозе гадзіннікавага механізма люстэркі паварочваюцца так, што адбітыя ад іх сонечныя прамяні захоўваюць нязменны кірунак.

геліята́ксіс

(ад гелія- + таксісы)

рухальная рэакцыя раслінных і прасцейшых жывёльных арганізмаў у адказ на дзеянне сонечнага святла; разнавіднасць фотатаксісу.

геліятрапі́зм

(ад гелія- + трапізм)

уласцівасць раслін рэагаваць рухам, паваротам на дзеянне сонечнага святла (гл. таксама фотатрапізм).

геліятрапі́н

(ад геліятроп)

арганічнае злучэнне, бясколернае крышталічнае рэчыва з пахам геліятропа; выкарыстоўваецца ў парфумерыі.