Verbum

генеры́раваць

(лац. generare = нараджаць, ствараць)

выклікаць з’яўленне, утварэнне чаго-н. (напр. г. электрычныя ваганні).

гене́та

(н.-лац. genetta)

драпежная жывёла сям. віверавых з доўгім гібкім целам, пакрытым грубай поўсцю; пашырана ў саваннах і трапічных лясах Афрыкі, у Паўд.-Зах. Еўропе і ў заходняй частцы Аравійскага паўвострава.

гене́тык

(ад генетыка)

спецыяліст у галіне генетыкі.

гене́тыка

(гр. genetikos = звязаны з нараджэннем, паходжаннем)

навука аб законах спадчыннасці і зменлівасці арганізмаў і метадах кіравання імі.

генеты́чны

(гр. genetikos)

які ўказвае на паходжанне, развіццё;

г. код — сістэма зашыфроўкі спадчыннай інфармацыі ў малекулах нуклеінавых кіслот;

г. метад — спосаб даследавання з’яў, які грунтуецца на аналізе іх генезісу і развіцця.

ге́ній

(лац. genius)

1) звышнатуральная істота ў рымскай міфалогіі, якая быццам ахоўвае чалавека на працягу ўсяго жыцця; пазней — наогул добры або злы дух;

добры г. — той, хто аказвае на каго-н. дабратворны ўплыў;

злы г. — той, хто прыносіць каму-н. зло;

2) чалавек, якому ўласціва найвышэйшая ступень творчай даравітасці, таленавітасці.

геніта́ліі

(с.-лац. genitalia, ад лац. genitalis = дзетародны)

палавыя органы жывёл і чалавека.

геніта́льны

(лац. genitalis)

палавы, дзетародны.

геніты́ў

[лац. (casus) genitivus]

лінгв. родны склон.

-генія

(гр. genos = паходжанне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццямі «паходжанне», «утварэнне».