Verbum

ге́незіс

(гр. genesis)

паходжанне, працэс узнікнення і развіцця якой-н. з’явы.

генера́л

(ням. General, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) воінскае званне вышэйшага каманднага саставу арміі, старшае за званне палкоўніка;

2) гіст. судовы выканаўца ў Вялікім княстве Літоўскім; галоўны возны;

3) тытул кіраўніка ордэна езуітаў, а таксама некаторых іншых каталіцкіх манаскіх ордэнаў.

генераліза́цыя

(ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) абагульненне, лагічны пераход ад прыватнага да агульнага; падпарадкаванне прыватных з’яў агульнаму прынцыпу;

2) пашырэнне хваробатворнага працэсу па ўсім арганізме або органе.

генералі́сімус

(лац. generalissimus = самы галоўны)

самае высокае воінскае званне ў шэрагу дзяржаў.

генералітэ́т

(ням. Generalität, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

вышэйшы камандны састаў арміі; генералы.

генера́льны

(польск. generalny, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) галоўны, асноўны, вядучы (напр. г. план, г. сакратар);

2) усеагульны, грунтоўны (напр. г-ая ўборка);

г-ая рэпетыцыя — апошняя рэпетыцыя перад спектаклем, канцэртам.

генера́л-адміра́л

(ад генерал + адмірал)

вышэйшы ваенна-марскі чын у Расіі 18—19 ст.

генера́л-адтота́нт

(ад генерал + ад’ютант)

1) ад’ютант у генеральскім званні пры імператары або фельдмаршале ў Расіі 18 ст.;

2) ганаровае званне вышэйшых афіцэраў у свіце расійскага імператара ў 1908—1917 гг.

генера́л-аншэ́ф

(фр. général en chef = галоўнакамандуючы)

генеральскае званне ў рускай арміі 18 ст.

генера́л-бас

(ням. Generalbass, ад іт. basso generale = лічбавы бас)

даўні спосаб лічбавага абазначэння ў нотным пісьме акордаў, калі лічбы ставіліся пад самай нізкай басовай партыяй.