Verbum

ланжэро́н

(фр. longeron)

асноўны сілавы элемент у раме аўтамабіля, уздоўж корпуса самалёта, лодкі, трактара і іншых машын, які надае ім трываласць.

ланса́да

(фр. lançade)

круты высокі скачок верхавога каня ў цыркавым конным спорце.

лансье́

(фр. lancier)

англійскі парны бальны танец сярэдзіны 19 ст. тыпу кадрылі.

ланта́н

(н.-лац. lanthanum, ад гр. lanthano = хаваюся)

хімічны рэдказямельны элемент, белы метал, які акісляецца ў паветры і гарыць пры награванні; выкарыстоўваецца пры вырабе аптычнага шкла.

лантаназу́х

(н.-лац. lanthanosuchus, ад гр. lanthano = хаваюся + suchos = кракадзіл)

вымерлае земнаводнае падкласа батрахазаўраў, знешне падобнае да саламандры, якое жыло ў канцы палеазою.

лантані́ды, лантано́іды

(ад лантан + гр. eidos = выгляд)

хімічныя элементы, якія ў перыядычнай сістэме элементаў Мендзялеева размешчаны за лантанам.

лану́га

(лац. lanugo = пух, пушок)

першасны валасяны покрыў у зародкаў млекакормячых і чалавека.

ланцу́г

(польск. łańcuch, ад ням. Lannzug)

1) прыстасаванне ў выглядзе паслядоўна счэпленых металічных звёнаў, прызначанае для розных мэт;

2) устаноўка з шэрагу злучаных між сабой элементаў, якія ўтвараюць суцэльную лінію (напр. электрычны л.);

3) суцэльны рад каго-н., чаго-н. (напр. л. агнёў);

4) перан. паслядоўны шэраг падзей, думак і інш. (напр. л. здарэнняў).

ланцэ́т

(фр. lancette, ад лац. lancea = кап’ё)

хірургічны інструмент у выглядзе невялікага вострага з двух бакоў нажа.

ланцэ́тнік

(ад лац. lancea = кап’ё)

беспазваночная жывёла класа бесчарапных з празрыстым целам і хваставым плаўніком, які па форме нагадвае ланцэт; пашырана пераважна ў трапічных морах.