Verbum

гема́нтус

(н.-лац. haemanthus)

цыбульная травяністая расліна сям. амарылісавых з падоўжаным лісцем і белымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў тропіках і субтропіках Афрыкі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

геманхо́з

(ад гемонхус)

глісная хвароба, якую выклікае гемонхус.

гемапаразі́ты

(ад гема- + паразіты)

тое, што і гематазоі.

гемапаэ́з

(ад гема- + гр. poiesis = утварэнне)

утварэнне, развіццё і даспяванне клетак крыві.

гемапратэі́ды

(ад гема- + пратэіды)

складаныя бялкі, якія змяшчаюць у якасці небялковага кампанента гем.

гемапратэ́ус

(ад гема- + гр. protos = першы)

кровапаразіт тыпу прасцейшых, які выклікае захворванне птушак, яшчарак, змей.

гемарагі́чны

(гр. haimorrhages = кроватачывы)

які суправаджаецца крывацёкам;

г. дыятэз — група захворванняў, якія суправаджаюцца крывяцёкамі (напр. гемафілія).

гемарагі́я

(гр. haimorrhagia)

выцяканне крыві з сасудаў чалавека і жывёл у сувязі з парушэннем цэласці іх сценак; крывацёк.

гемаро́й

(гр. haimoirois = крывацёк)

хвароба застою крыві ў прамой кішцы, якая суправаджаецца расшырэннем вен і крывацёкам.

гемартро́з

(ад гем + гр. arthron = сустаў)

кровазліццё ў поласць сустава пры траўме або некаторых захворваннях (гемафіліі, цынзе).