Verbum

аліга́тар

(англ. alligator, ад ісп. el lagarto = яшчарка)

тупарылы кракадзіл, які водзіцца ў вадаёмах Паўн. Амерыкі і Паўд. Кітая.

алігато́ніка

(ад аліга- + тоніка)

муз. сістэма з малой колькасцю гукаў, дзе ўсе тоны функцыянальна раўнапраўныя.

алігатро́фны

(ад аліга- + -трофны);

а-ыя азёры — глыбокія, бедныя раслінным планктонам і пажыўнымі рэчывамі азёры з паніжанай мінералізацыяй і высокай празрыстасцю вады;

а-ыя расліны — тое, што і алігатрофы.

алігатро́фы

(ад аліга- + -трофы)

расліны, здольныя расці на бедных пажыўнымі рэчывамі глебах (напр. верас, сасна); параўн. мезатрофы, эўтрофы.

алігафа́гі

(ад аліга- + фагі)

жывёлы, якія кормяцца нямногімі відамі ежы (напр. ястраб-перапёлачнік, каларадскі жук).

алігафа́гія

(ад аліга- + -фагія)

харчаванне жывёльных арганізмаў толькі некалькімі відамі ежы, напр. пэўнымі відамі насення раслін, некаторымі травяністымі раслінамі, насякомымі.

алігафрэнапедаго́гіка

(ад алігафрэнія + педагогіка)

раздзел педагогікі, які распрацоўвае пытанні навучання і выхавання разумова адсталых дзяцей.

алігафрэнапсіхало́гія

(ад аліга- + гр. phren = розум + псіхалогія)

раздзел псіхалогіі, які вывучае псіхічнае развіццё і магчымасць яго карэкцыі ў дзяцей з інтэлектуальнымі недахопамі.

алігафрэні́я

(ад аліга- + гр. phren = розум)

прыроджанае або набытае ў раннім узросце псіхічнае недаразвіццё чалавека (параўн. дэменцыя).

алігахе́ты

(ад аліга- + гр. chaite = шчацінка)

клас кольчатых чарвей, якія жывуць у глебе і часткова ў вадаёмах; малашчацінкавыя чэрві.