Verbum

абдаміна́льны

(н.-лац. abdominalis, ад лац. abdomen = жывот)

анат. брушны (напр. а-ае дыханне).

абдо́мен

(лац. abdomen = жывот)

брушка, задні аддзел цела некаторых членістаногіх, напр. ракападобных.

абду́ктар

(н.-лац. abductor, ад лац. abducere = адводзіць)

анат. адводная мышца (параўн. аддуктар).

абду́кцыя

(лац. abductio = адвод, адхіленне)

1) анат. рух канечнасці ад сярэдняй лініі цела (параўн. аддукцыя);

2) геал. перанос акіянічнай кары і мантыі на ўскраіну кантынента, у выніку чаго ўтвараюцца афіяліты.

абдыкава́ць

(лац. abdicaie)

адрачыся ад прастолу, адмовіцца ад улады, пасады або сану.

абдыка́цыя

(лац. abdicatio)

адрачэнне ад прастолу, адмаўленне ад улады, пасады або сану.

аб’е́кт

(лац. obiectum = прадмет)

1) усё тое, што складае частку знешняга, матэрыяльнага свету;

2) факт, прадмет, з’ява, якія трэба вывучыць, разгледзець (напр. а. назірання);

3) прадпрыемства, будоўля, асобны ўчастак чаго-н. як месца чалавечай дзейнасці (напр. а, будаўнінтва, ваенны а.);

4) лінгв. дапаўненне.

аб’ектыва́цыя

(ад с.-лац. obiectivus = які адносіцца да прадмета)

тое, што і аб’ектывізацыя.

аб’ектывіза́цыя

(ад с.-лац. obiectivus = які адносіцца да прадмета)

выражэнне чаго-н. у матэрыяльных формах, вобразах, даступных успрыманню.

аб’ектыві́зм

(ад с.-лац. obiectivus = які адносіцца да прадмета)

1) прынцып тлумачэння з’яў грамадскага жыцця, які абмяжоўваецца канстатаваннем пэўных фактаў, з’яў і падзей без аналізу іх прычын;

2) тое, што і аб’ектыўнасць 2.