Verbum

анімі́зм

(ад лац. anima = душа)

уяўленне пра існаванне душы ў кожнай рэчы, надзяленне прадметаў і з’яў прыроды ўласцівасцямі жывых істот.

ані́с

(н.-лац. anisum, ад гр. anison)

1) травяністая эфіраалейная расліна сям. парасонавых, пашыраная пераважна ў Міжземнамор’і, а таксама яе насенне, якое ўжываецца як прыправа;

2) сорт яблыні з сакаўнымі кісла-салодкімі яблыкамі, а таксама плод гэтай яблыні.

аніхаміко́з

(ад гр. onyks, -ychos = ногаць + мікозы)

захворванне ногцяў, якое выклікаецца рознымі відамі паразітычных грыбоў.

аніхафо́ры

(н.-лац. onychophora)

тып многасегментных беспазваночных жывёл падраздзялення першаснаротых, знешне падобных на вусеня; жывуць у лясным подсціле.

аніхіўры́ды

(н.-лац. onychiuridae)

сямейства насякомых атрада нагахвостак; шкодзяць усходам і агародным раслінам.

аніхі́я

(ад гр. onyks, -ychos = ногаць)

захворванне ногцяў, паражэнне ногцевай пласцінкі, кораня ногця, ногцевага ложа (параўн. параніхія).

аніяні́ты

(ад гр. anion = які ідзе ўверх)

іаніты, здольныя абменьваць свае адмоўна зараджаныя іоны (аніёны) на іоны знешняга асяроддзя.

анкагене́з

(ад гр. onkos = уздутасць + -генез)

працэс ператварэння нармальных клетак, тканак у пухлінныя.

анкаге́нны

(ад гр. onkos = уздутасць + -генны)

тое, што і канцэрагенны.

анкаге́ны

(ад гр. onkos = уздутасць + ген)

гены, якія абумоўліваюць пераўтварэнне нармальных клетак эўкарыёт у злаякасныя.