Verbum

гемаста́з

(ад гема- + -стаз)

1) спыненне руху крыві ў сасудах;

2) спыненне крывацёку.

гемата-

(гр. haima, -atos = кроў)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «кроў».

гематаге́н

(ад гемата- + -ген)

лякарства ад малакроўя і заняпаду сіл; у склад яго ўваходзіць гемаглабін.

гематазо́і

(ад гемата- + гр. zoon = асобіна)

аднаклетачныя арганізмы, якія паразітуюць у крыві пазваночных жывёл і чалавека і выклікаюць інфекцыйныя захворванні (малярыю, піраплазму і інш).

гематако́кус

(н.-лац. haematococcus)

аднаклетачная зялёная водарасць сям. хламідаманадавых, якая трапляецца ў капаных сажалках, на голых гранітных і бетанаваных збудаваннях у штучных басейнах, на вільготнай глебе, у лужынах.

гематакры́т

(ад гемата- + гр. krites = які вызначае)

прыбор для вызначэння суадносін крывяных цельцаў і плазмы ў крыві.

гематаксілі́н

(ад гемата- + гр. ksylon = драўніна)

сіні і сіне-чорны фарбавальнік, які здабываецца з драўніны кампеша; выкарыстоўваецца ў мікраскапічнай тэхніцы для фарбавання раслінных 1 жывёльных клетак.

гематаксі́ны

(ад гема- + таксіны)

рэчывы мікробнага, расліннага або жывёльнага паходжання, якія парушаюць абалонкі эрытрацытаў крыві і выклікаюць іх гемоліз.

гематало́гія

(ад гемата- + -логія)

навука аб саставе, уласцівасцях і хваробах крыві.

гематаміелі́я

(ад гемата- + гр. myelos = спінны мозг)

кровазліццё ў спінны мозг.