Verbum

альбуміно́іды

(ад лац. albumen, -minis = бялок + -оід)

простыя бялкі валакністай будовы, устойлівыя на ўздзеянне хімічных рэчываў, якія з’яўляюцца асноўнай састаўной часткай шкілета, валасоў, рагоў, пер’я, злучальнай тканкі.

альбуміну́рыя альбумінуры́я

(ад лац. albumen, -minis = бялок + -урыя)

наяўнасць бялку ў мачы.

альбумі́ны

(ад лац. albumen, -minis = бялок)

простыя бялкі, якія змяшчаюцца ў яечным бялку, сываратцы крыві, малацэ і насенні раслін, прымяняюцца ў фармацэўтычнай, кандытарскай і тэкстыльнай прамысловасці.

альбумо́зы

(ад альбуміны)

прамежкавыя прадукты распаду бялкоў, сумесь паліпептыдаў і амінакіслот.

а́льбус

(лац. denarius albus = белы дэнарый)

высакапробная сярэбраная манета, якая з 2-й пал. 14 ст. выпускалася ў дзяржавах Ніжняга Рэйна, пазней у іншых нямецкіх дзяржавах.

альбуцы́д

[ад альбу(міны) + -цыд]

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца ў афтальмалогіі, а таксама пры лячэнні энтэракалітаў, цыстыту і інфіцыраваных ран.

альбуцы́д-на́трый

(ад альбуцыд + натрый)

тое, што і альбуцыд.

альвеакако́з

(ад альвеакок)

гельмінтозная хвароба жывёлы і чалавека, якая выклікаецца альвеакокам.

альвеако́к

(н.-лац. alveococcus)

гельмінт сям. саліцёраў паразітуе ў тонкім кішэчніку лісоў, ваўкоў, сабак, катоў, а ад іх можа трапіць у арганізм грызуноў, насякомаедных, чалавека.

альвеаля́рны

(ад альвеола)

1) які мае порыстую будову;

2) лінгв. зычны гук, пры вымаўленні якога язык датыкаецца да паднябення каля альвеол.