Verbum

анлайнавы слоўнік

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Прадмова ∙ Скарачэнні ∙ Кніга ў PDF/DjVu

а б в г д е ё ж з і й к л м н о п р с т у ф х ц ч ш э ю я

а б в г д ж з і й к м н п р с т у ў ф х ц ш я

наміналі́зм

(ад лац. nominalis = імянны)

кірунак у сярэдневяковай філасофіі, паслядоўнікі якога лічылі, што рэальна існуюць толькі адзінкавыя прадметы, а агульныя паняцці з’яўляюцца прадуктам чалавечай думкі.

наміна́льны

(лац. nominalis = імянны)

1) выражаны грашовай вартасцю, якая ўказана на чым-н. (напр. н-ая цана тавару);

2) які толькі называецца, але не выконвае сваіх функцый (н. кіраўнік).

намінаты́ў

[лац. (casus) nominativus]

лінгв. назоўны склон.

намінаты́ўны

(лац. nominativus = звязаны з называннем)

1) лінгв. які служыць для называння, абазначэння прадметаў, з’яў, якасцей, дзеянняў (напр. н. сказ);

2) які мае адносіны да намінатыву.

наміна́цыя

(лац. nominatio)

называнне чаго-н.