Verbum

лака́тар

(англ. locator, ад лац. locator)

спецыяльная ўстаноўка для вызначэння месцазнаходжання аб’екта з дапамогай адбітых ад яго гукавых ці электрамагнітных хваль або па яго асабістым выпрамяненні (напр. гукавы л., лазерны л.).

лакаты́ў

[лац. (casus) locativus]

лінгв. месны склон.

лака́ут

(англ. lock out = літар. зачыняць дзверы перад кім-н.)

закрыццё прадпрыемстваў і масавае звальненне рабочых як адна з форм класавай барацьбы капіталістаў супраць рабочага класа.

лака́цыя

(лац. locatio)

1) вызначэнне месцазнаходжання аб’екта з дапамогай лакатара;

2) здольнасць некаторых жывёл арыентавацца і шукаць корм пры дапамозе асобых органаў пачуццяў.

лаке́й

(фр. laquais)

1) слуга;

2) перан. асоба, якая падхалімнічае, выслужваецца перад кім-н.

лакірава́ць

(ням. lackieren)

1) пакрываць лакам;

2) перан. прыхарошваць, хаваючы недахопы (напр. л. рэчаіснасць).

ла́кмус

(ням. Lackmus, гал. lakmoes)

фарба з марскіх лішайнікаў, якая пад дзеяннем кіслот набывае чырвоны колер, а пад дзеяннем шчолачаў сіні, а таксама папера, насычаная растворам гэтай фарбы.

лакрыма́тары

(ад лац. lacrima = сляза)

слёзатачывыя атрутныя рэчывы (хлорацэтафенон, хлорпікрын і інш.).

лакрымо́за

(лац. lacrimosa, ад lacrimosus = смутны, журботны)

частка рэквіема.

лакры́ца

(с.-в.-ням. lakeritze < лац. laquiritia, ад гр. glykynhiza = салодкі корань)

травяністая расліна сям. бабовых са складаным лісцем і фіялетавымі кветкамі, пашыраная ва ўмераных і субтрапічных зонах, карэнне якой выкарыстоўваецца ў медыцыне і харчовай прамысловасці; салодка.