Verbum

генеалагі́чны

(гр. genealogikos)

які мае адносіны да генеалогіі (напр. г-ая табліца, г-ая класіфікацыя моў).

генеало́гія

(фр. genealogia)

1) дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая вывучае паходжанне і сваяцкія сувязі гістарычных асоб, родаў;

2) гісторыя чыйго-н. роду, радаслоўная (напр. г. К. Каганца);

3) паходжанне жывёльных або раслінных родаў.

генеано́мія

(ад гр. genos, -neos = род + -номія)

раздзел сацыялогіі, які вывучае паходжанне і развіццё форм шлюбу і сям’і.

-генез

(гр. genesis = паходжанне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццем «звязаны з працэсам паходжання, узнікнення».

ге́незіс

(гр. genesis)

паходжанне, працэс узнікнення і развіцця якой-н. з’явы.

генера́л

(ням. General, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) воінскае званне вышэйшага каманднага саставу арміі, старшае за званне палкоўніка;

2) гіст. судовы выканаўца ў Вялікім княстве Літоўскім; галоўны возны;

3) тытул кіраўніка ордэна езуітаў, а таксама некаторых іншых каталіцкіх манаскіх ордэнаў.

генераліза́цыя

(ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) абагульненне, лагічны пераход ад прыватнага да агульнага; падпарадкаванне прыватных з’яў агульнаму прынцыпу;

2) пашырэнне хваробатворнага працэсу па ўсім арганізме або органе.

генералі́сімус

(лац. generalissimus = самы галоўны)

самае высокае воінскае званне ў шэрагу дзяржаў.

генералітэ́т

(ням. Generalität, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

вышэйшы камандны састаў арміі; генералы.

генера́льны

(польск. generalny, ад лац. generalis = агульны, галоўны)

1) галоўны, асноўны, вядучы (напр. г. план, г. сакратар);

2) усеагульны, грунтоўны (напр. г-ая ўборка);

г-ая рэпетыцыя — апошняя рэпетыцыя перад спектаклем, канцэртам.