Verbum

геліе́я

(гр. heliaia)

суд прысяжных у Стараж. Афінах.

геліёграф

(ад гр. helios = сонца + -граф)

1) аўтаматычны апарат для запісу працягласці сонечнага свячэння;

2) тэлескоп з фотаапаратам, прызначаны для фатаграфавання Сонца.

геліёметр

(ад гр. helios = сонца + -метр)

астранамічны інструмент для вымярэння бачных дыяметраў нябесных свяціл, а таксама невялікіх вуглоў на нябеснай сферы.

ге́лій

(гр. helios = сонца)

хімічны элемент, самы лёгкі пасля вадароду інертны газ без колеру і паху.

гелікабазі́дый

(н.-лац. helicobasidium)

базідыяльны грыб сям. аўрыкулярыевых, які развіваецца на гнілой драўніне, на каранях многіх кармавых і агародных культур.

гелікані́ды

(н.-лац. heliconidae)

сямейства матылькоў з яркім малюнкам на чорных крылах; пашыраны пераважна ў тропіках Паўд. Амерыкі.

гелікапрыён

(ад гр. heliks, -ikos = спіраль + prion = піла)

выкапнёвая акулападобная рыба, якая была пашырана ў палеазоі.

гелікаптэ́р

(ад гр. heliks, -ikos = спіраль + -птэр)

устарэлая назва верталёта.

гелікасты́л

(н.-лац. helicostylum)

ніжэйшы грыб сям. тамнідыевых, які развіваецца ў глебе і на экскрэментах жывёл.

геліко́ід

(ад гр. heliks, -ikos = спіраль + -оід)

мат. паверхня, апісаная крывою, якая паварочваецца вакол нерухомай восі з нязменнай вуглавой хуткасцю і адначасова перамяшчаецца ўздоўж восі абароту з пастаяннай хуткасцю.