Verbum

базе́даў

[ням. К. Basedow = прозвішча ням. ўрача (1799—1854)];

б-ва хвароба — тое, што і тырэатаксікоз.

базі́дыя

(н.-лац. basidium, ад гр. basidion = невялікая аснова, фундамент)

орган размнажэння ў базідыяміцэтаў, які складаецца звычайна з чатырох аднаклетачных спораў.

базідыя́льны

(с.-лац. basidialis, ад гр. basidion = невялікая аснова, фундамент)

які забяспечаны базідыяй;

б-ыя грыбы — тое, што і базідыяміцэты.

базідыяміцэ́ты

(н.-лац. basidiomycetes, ад гр. basidion = невялікая аснова, фундамент + mykes, = etos = грыб)

клас вышэйшых грыбоў, для якога характэрна размнажэнне спорамі, што развіваюцца ў базідыях, пашыраны па ўсім зямным шары; пераважна сапратрофы, многія паразіты раслін.

базідыяспо́ра

(ад базідыя + спора)

спора палавога размнажэння базідыяльных грыбоў.

базілі́к

(фр. basilic, ад гр. basilikos = царскі)

травяністая або кустовая расліна сям. ясноткавых з зубчастым лісцем і ружовымі, белымі або фіялетавымі кветкамі ў гронках, пашыраная ў тропіках і субтропіках; культывуецца як вострапрыпраўная.

базі́ліка базі́лі́ка

[лац. basilica, ад гр. basilike (stoa) = царскі (порцік)]

будынак (як правіла, касцёл) прамавугольнай формы з двума радамі калон унутры.

базі́лікі

(гр. basilicos = царскі)

зборнікі візантыйскага права, складзеныя каля 890 г.

базіпады́т

(ад гр. basis = аснова + podos = нага)

другі членік асноўнай часткі (протападыта) двухгаліністай канечнасці ракападобных.

базіпета́льны

(ад гр. basis = аснова + лац. petere = накіроўваецца)

накіраваны ад вершаліны да асновы (пра развіццё бакавых галінак або частак якога-н. органа расліны).