Verbum

бі-

(лац. bis = двойчы)

першая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на падваенне таго, што выражана другой часткай.

бібельдру́к

[ням. Bibeldruck (papier)]

высокаякасная непразрыстая друкарская папера, якая па тонкасці набліжаецца да папяроснай.

бібліёграф

(ад бібліяграфія)

спецыяліст у галіне бібліяграфіі.

бі́блія

(лац. biblia, ад гр. biblia = кнігі)

старажытны помнік пісьменнасці, зборнік твораў іудзейскай (Стары запавет) і хрысціянскай (Стары і Новы запаветы) рэлігій, дзе выкладзены асновы веравучэння.

бібліягра́фія

(ад гр. biblion = кніга + -графія)

1) навука аб складанні даведнікаў па літаратуры і апісанні кніг;

2) спіс літаратуры па якім-н. прадмеце, пытанні;

3) аддзел у перыядычных выданнях, прысвечаны кароткаму агляду кніг, што выйшлі з друку.

бібліяло́гія

(ад гр. biblion = кніга + -логія)

навука пра кнігу як з’яву культуры і прадмет вытворчасці; кнігазнаўства.

бібліяма́н

(ад бібліяманія)

чалавек, які захапляецца збіраннем кніг.

бібліяма́нія

(ад гр. biblion = кніга + манія)

захапленне збіраннем кніг, галоўным чынам старадрукаў і рэдкіх выданняў.

бібліята́ф

(ад гр. biblion = кніга + taphos = магіла)

«магільшчык кніг» — жартаўлівая назва ўласніка бібліятэкі, які не дазваляе іншым карыстацца ёю.

бібліятэ́ка

(лац. bibliotheca, ад гр. bibliotheke)

1) установа, якая збірае, захоўвае і выдае кнігі чытачам;

2) набор кніг, прызначаных для пэўнай групы чытачоў (напр. б. агранома, б. настаўніка);

3) набор кніг, якія знаходзяцца ў чыім-н. прыватным карыстанні.