Verbum

аталі́ты

(ад гр. us, otos = вуха + -літ)

цвёрдыя ўтварэнні, якія з’яўляюцца часткай органа раўнавагі многіх жывёл; змяшчаюцца ў вестыбулярным апараце.

атало́гія

(ад гр. us, otos = вуха + -логія)

навука пра хваробы вушэй, іх лячэнне і прафілактыку.

а́там

(гр. atomos = непадзельны)

часціца рэчыва, найдрабнейшая частка хімічнага элемента, якая захоўвае яго ўласцівасці; складаецца з дадатна зараджанага ядра і адмоўна зараджаных электронаў.

атама́нка

(фр. ottomane, ад тур. Othman = імя султана, заснавальніка Асманскай імперыі)

шырокая мяккая канапа з трыма здымнымі падушкамі замест спінкі і з валікамі па краях.

атама́ны

(фр. ottomans, ад тур. Othman = імя султана, заснавальніка Асманскай імперыі)

тое, што і асманы.

атамізава́ць

(фр. atomiser, ад гр. atomos = непадзельны)

1) фіз. разбіваць на атамы, раздрабняць;

2) перан. дробязна аналізаваць.

атаміза́тар

(ад атамізаваць)

прыбор для распылення вадкасці, які выкарыстоўваецца пры дэзінфекцыі, пакрыцці паверхні фарбамі, лакамі.

атамі́зм

(ад гр. atomos = непадзельны)

навуковае ўяўленне пра дыскрэтную будову матэрыі і пра непарыўнасць матэрыі і руху.

атамі́стыка

(ад гр. atomos = непадзельны)

1) матэрыялістычнае вучэнне ў антычнай філасофіі, паводле якога матэрыя складаецца з асобных, непадзельных, надзвычай малых рухомых часцінак — атамаў;

2) раздзел фізікі, які вывучае будову атама і ўнутрыатамныя працэсы.

атаміфіка́цыя

(ад атам + -фікацыя)

шырокае ўвядзенне атамнай энергіі ў народную гаспадарку і побыт.