Verbum

алфе́р

[ад ал(юміній) + лац. Ferrum = жалеза]

магнітна-мяккі сплаў жалеза і алюмінію.

алхі́мія

(с.-лац. alchemia, ад ар. alkimijâ)

сярэдневяковае вучэнне, накіраванае на адшуканне так званага «філасофскага каменя», быццам бы здольнага ператвараць простыя металы ў золата, вылечваць усе хваробы і інш.

алыча́

(тур. aluća)

пладовае дрэва сям. ружавых, пашыранае ў Еўропе, Сярэд. Азіі, на Каўказе, а таксама плод гэтага дрэва жоўтага, цёмна-чырвонага колеру.

а́льба​¹

[польск. alba, ад лац. alba (vestis) = белая (рыза)]

белая рыза ксяндза.

а́льба​²

(праванс. alba = світанак)

адна з жанравых форм сярэдневяковай куртуазнай лірыкі, ранішняя песня.

альбаміцы́н

(ад лац. albus = белы + -міцын)

лекавы прэпарат, антыбіётык, які выкарыстоўваюць пры лячэнні пнеўманіі, дызентэрыі.

альбара́да

(ісп. alborada = ранішняя песня)

1) песня іспанскіх пастухоў у гонар усходу Сонца;

2) характэрны для Іспаніі ранішні канцэрт на адкрытым паветры, аналагічны вячэрняму канцэрту (гл. серэнада 2).

альбарутэ́ніка

(н.-лац. albaruthenica, ад лац. alba = белая + с.-лац. Ruthenia = Русь)

лацінская назва беларусазнаўства.

альбатро́с

(фр. albatros, ад ісп. alcatraz)

вялікая марская птушка атрада буравеснікаў з вузкімі доўгімі крыламі і доўгай дзюбай.

альбатрэ́лус

(н.-лац. albatrellus)

шапкавы базідыяльны грыб сям. скутыгеравых, які расце ў хвойных лясах, пераважна старых ельніках; ядомы; бяляк.