Verbum

алістастро́ма

(ад гр. olisthos = няўстойлівасць + stroma = падсцілка)

хаатычнае скапленне абломкаў горных парод сярод тоўшчаў, у якіх яны змяшчаюцца.

алі́сум

(н.-лац. Alyssum, ад гр. alysson = які ўжываецца супраць урокаў)

травяністая расліна сям. крыжакветных з дробнымі жоўтымі кветкамі ў гронках, пашыраная ў Міжземнамор’і, Цэнтр. Еўропе і Сярэд. Азіі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная; бурачок.

алітава́ць

(ням. alitieren)

наносіць на металічныя вырабы алюмініевае пакрыццё, каб засцерагчы іх ад акіслення.

алітэра́цыя

(ад лац. ad litteram = да літары)

паэтычны прыём, заснаваны на паўтарэнні аднолькавых або блізкіх зычных гукаў у вершаваным радку для ўзмацнення інтанацыйнай і гукавой выразнасці мовы.

аліфаты́чны

(ад гр. aleiphar, -atos = тлушч)

тлусты, ацыклічны;

а-ыя злучэнні — арганічныя злучэнні, у якіх атамы вугляроду злучаны паміж сабой у прамыя незамкнёныя ланцугі.

аліцыклі́чны

[ад гр. alei(phar) = тлушч + цыклічны 2];

а-ыя злучэнні — арганічныя злучэнні з цыклічнай (кальцавой) будовай, у склад цыкла якіх уваходзяць толькі атамы вугляроду.

аліцы́н

(ад лац. alium = часнок)

лекавы прэпарат, антыбіётык, антыбактэрыяльны сродак супраць шэрагу мікраарганізмаў.

алкагаліза́цыя

(ад ар. alkuhl = далікатны парашок)

1) дабаўленне спірту да вінаграднага віна, каб павялічыць яго моцнасць;

2) увядзенне спірту ў тканкі арганізма для суцішэння болю.

алкагалі́зм

(ад ар. al-kuhl = далікатны парашок)

хвароба, якая ўзнікае ад празмернага і частага ўжывання спіртных напіткаў: выяўляецца ў псіхічнай і фізічнай залежнасці ад алкаголю, сацыяльнай і маральнай дэфармацыі асобы, у псіхічных, неўралагічных і саматычных расстройствах.

алкагаліме́тр

(ад алкаголь + -метр)

прыбор для вызначэння працэнтнай колькасці алкаголю ў водна-алкагольных растворах.